Σελίδες

Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2023

Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, Υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν»

— Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.
Ἑορτάζουμε καί πάλι τά Χριστούγγενα,
τήν «Ἑορτήν τῶν Ἑορτῶν», κατά τήν ρήση τοῦ Ἁγίου Πατρός Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου,
καί ἑορτάζοντες χριστιανοπρεπῶς ἐκφράζουμε γιά μιά ἀκόμη φορά τήν ἀρχέγονη ἐκκλησιαστική ἐμπειρία καί ἐξαγγέλλουμε τὸ μυστήριο τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως.
Ὁμολογοῦμε τήν ἐκπλήρωση τῆς προφητείας τοῦ μεγαλοφωνότατου Προφήτη Ἡσαΐα,
πού ἔλεγε:
«Παιδίον γεννήθηκε γιά μᾶς, Υἱός μᾶς ἐδόθη... καί εἶναι τό ὄνομά Του μεγάλης βουλῆς Ἄγγελος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἀρχηγός εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (κεφ. Θ, 6).
 
Ἐνωτιζόμαστε τούς λόγους τοῦ Ἀγγέλου πρός τούς ἀγραυλοῦντες Ποιμένες τῆς Βηθλεέμ:
«Σᾶς φέρω εὐχάριστα νέα πού θά προξενήσουν μεγάλη χαρά σέ ὅλο τόν λαό·
γεννήθηκε σήμερα στήν πόλη τοῦ Δαυΐδ γιά σᾶς Σωτήρας,
ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Χριστός Κύριος. Καί τοῦτο θά χρησιμεύσει σ᾿ ἐσᾶς ὡς σημεῖο·
Θά βρεῖτε βρέφος τυλιγμένο στά σπάργανα, μέσα σέ φάτνη» (Λουκ. β΄,10-12).
 
Ἐπαναλαμβάνουμε τόν ὕμνον τῶν Ἀγγελικῶν Δυνάμεων:
«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄, 14).
Ψάλλουμε μυριόστομα τόν ὑμνογραφικό παιᾶνα:
«Δι᾿ ἡμᾶς γάρ ἐγεννήθη, παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων Θεός».
«Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, Υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν» .
Τό «Παιδίον» τοῦτο τοῦ Προφήτη Ἡσαΐα εἶναι ὁ Σωτήρ,
ὁ Χριστός Κύριος τῶν Ἀγγέλων τῆς νύκτας τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως.
 
Εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Πατρός, πού παίρνει τήν σάρκα ἀπό τήν Παρθένο Μαρίαμ
καί γίνεται ἄνθρωπος γιά μᾶς.
Εἶναι ὁ Λόγος ὁ ὁποῖος «ἐνηνθρώπισεν ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν».
 
Εἶναι ὁ Δημιουργός μας, ὁ ἄναρχος Θεός, πού εἰσχωρεῖ στήν ζωή μας,
ἐκεῖνος πού λαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύση μας,
χωρίς τήν ἁμαρτία, γιά νά γίνει «πρωτότοκος ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς» καί νά μᾶς ἐπαναφέρει στόν νέο Παράδεισο, τήν Ἐκκλησία Του.
 
Εἶναι ὁ Κύριος τῆς δόξης ὁ ὁποῖος σαρκώνεται ταπεινούμενος
γιά νά καταλύσει τήν ἐξουσία καί τά ἔργα τοῦ διαβόλου,
γιά νά ξεριζώσει κάθε ἀνομία καί ἀδικία καί νά χριστοποιήσει τήν ζωή μας,
κάνοντας μας μετόχους τῆς βασιλείας Του,
δηλαδή τῆς νέας κοσμικῆς πραγματικότητας πού ἐγκαινιάζει μέ τήν σάρκωσή Του.
 
Ἐάν προσέξουμε τήν εὐαγγελική ἱστορία θά διαπιστώσουμε ὅτι
τό «Παιδίον» τῆς Βηθλεέμ, δηλαδή ὁ Χριστός τῆς Ἐκκλησίας,
δέν προσελκύει μόνο τούς ἀγαθούς βοσκούς ἤ τούς σοφούς Μάγους τῆς Ἀνατολῆς,
ἀλλά καί τόν βασιλιά Ἡρώδη,
πού ζητεῖ νά τό φονεύσει γιά νά μήν σφετερισθεῖ τήν ἐξουσία του.
Ὁ Ἡρώδης εἶναι ὁ πρῶτος δεδηλωμένος ἐχθρός τοῦ Χριστοῦ.
Ἔκτοτε παρελαύνει ὁλόκληρη στρατιά.
Ἀναφερόμενοι σ᾿ αὐτούς τούς ταυτίζουμε συνήθως μέ τούς Γραμματεῖς καί Φαρισαίους,
τούς διῶκτες Ρωμαίους αὐτοκράτορες,
τούς αἱρετικούς ὅλων τῶν ἐποχῶν.
Ἀλλά δέν εἶναι μόνον αὐτοί.
Εἶναι καί ὅλοι ὅσοι ἐξουθενώνουν, ἐκμεταλλεύονται καί σκοτώνουν τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ,
τόν ἄνθρωπο.
Οἱ ἄνθρωποι τῆς βίας, τῶν πολέμων, τῆς σκοπιμότητας,
τῶν ἁμαρτωλῶν οἰκονομικῶν συμφερόντων,
τῆς καταπατήσεως τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας,
τῆς χρησιμοποιήσεως κάθε μέσου ἔναντι παντός τιμήματος γιά προσωπικό ὄφελος.
Καί ἀκόμα περισσότεροι.
Ἐχθροί καί διῶκτες τοῦ Παιδίου τῆς Βηθλεέμ μπορεῖ νά γινόμαστε ἀσυνείδητα καί ἐμεῖς,
ὅταν ἀφήνουμε νά ἀλλοιώνεται ὁ Χριστός μέσα μας,
ὅταν τόν κλείνουμε μέσα στούς ναούς καί δέν τοῦ ἐπιτρέπουμε νά εἰσχωρήσει στήν ζωή μας
καί στήν κοινωνία μας.
Ὅταν παραθεωροῦμε τήν κλήση μας καί ζοῦμε σάν νά μήν ἔχει ἀκόμη γεννηθεῖ.
 
Ἀγαπητοί ἀδελφοί
«Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν» ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας.
Αὐτό τό Παιδίον ὁ Ἄγγελος διεκήρυξε Σωτῆρα.
Ὡς Σωτῆρα νά τόν προσκυνήσουμε.
Αὐτό σημαίνει ὅτι πρέπει νά τόν δεχθοῦμε ὅπως ἐκεῖνος ἀπεκαλύφθη σέ μᾶς.
Ὅπως τόν διεκήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι.
Ὅπως τόν βίωσε καί τόν βιώνει ἡ Ἐκκλησία.
Ἀλλά ἐκεῖνος εἶπε ὅτι γιά νά γίνει αὐτό πρέπει νά ξαναγίνουμε παιδιά στήν καρδιά.
Ἴσως αὐτό νά φαντάζει παράδοξο στήν ἐγωϊστική καί ὑλιστική νοοτροπία καί βιοτή μας.
Εἶναι ὅμως ἡ ἀλήθεια τῆς ζωῆς.
 
Ἀξίζει νά τήν ἀναζητήσουμε.
Γιά νά προσκυνήσουμε καί νά προσκυνοῦμε πάντοτε γνήσια τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεόν.
Τό Παιδίον πού μᾶς δόθηκε γιά νά μᾶς δώσει τό καλύτερο αὔριο πού ἀναζητοῦμε.
 
Εὐχόμαι ἀληθινά, εἰρηνικά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα.
 

Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2023

Τα Εισόδια της Θεοτόκου- δώδεκα χρόνια στο Ναό! / The Entrances of the Virgin-twelve years in the Temple!

- Γιαγιά, ποιο είναι αυτό το μικρό κοριτσάκι που προχωρεί με απλωμένα τα χεράκια του; ρώτησε η μικρή Δέσποινα κοιτάζοντας την εικόνα των Εισοδίων της Θεοτόκου που είχε μόλις τοποθετήσει η γιαγιά στο εικονοστάσι του σπιτιού.
Σήμερα είναι η γιορτή των Εισοδίων, το ξέρει αυτό η Δέσποινα γιατί είναι και η μέρα που γιορτάζει η ίδια! Και την περιμένει με τόση χαρά και ανυπομονησία αυτή την γιορτή! Όμως δεν ξέρει και πολλά για το γεγονός αυτό… ευκαιρία τώρα, που βρίσκεται η γιαγιά στο σπίτι, να λύσει τις απορίες της. Γιατί η γιαγιά διαβάζει πολύ και σίγουρα θα ξέρει και για την γιορτή αυτή…

– Η μικρή Παναγία είναι, κοριτσάκι μου, απάντησε η γιαγιά. Η μικρή Μαριάμ που την προσέφεραν ως δώρο οι γονείς της στο Ναό και την αφιέρωσαν στην υπηρεσία του. Ήταν μόλις τριών χρονών, λίγο μικρότερη από εσένα, Δεσποινούλα μου.

Και γιατί, γιαγιά, ένα τόσο μικρό κοριτσάκι, το αφιέρωσαν οι γονείς του στον Θεό;… δεν θα τους έλειπε;… εκείνο δεν θα στεναχωρούνταν μακριά από την μανούλα του και τον μπαμπά του;… και ποιος θα το πρόσεχε εκεί στον Ναό;

- Θέλεις να καθήσουμε εδώ, δίπλα στο τζάκι, και σου διηγηθώ όλη την ιστορία; Πες και στα αδελφάκια σου να έρθουν, σίγουρα θα τους αρέσει και θα την βρουν ενδιαφέρουσα…. γιατί πολλά απ΄ αυτά που θα σας διηγηθώ δεν τα γράφουν τα βιβλία και πολλοί λίγοι τα γνωρίζουν. Τα διάβασα σε ένα πολύ όμορφο βιβλίο που περιγράφει με λεπτομέρειες όλη την ζωή την Παναγίας μας.

Με πολλή προθυμία μαζεύτηκαν τα αδελφάκια γύρω από την γιαγιά, μπροστά  στο αναμμένο τζάκι, και κάθησαν στο χαλί περιμένοντας με πολύ ενδιαφέρον την διήγηση της γιαγιάς. Πάντα τους αρέσουν οι ιστορίες που τους διηγείται, κρέμονται από τα χείλη της όλα τα παιδιά, από το μεγαλύτερο μέχρι το μικρότερο.

-Θυμάστε, παιδιά, που στις αρχές του Σεπτεμβρίου γιορτάσαμε την Γέννηση, το Γενέθλιο της Θεοτόκου; Τότε είχαμε πει ότι η μικρή Μαριάμ γεννήθηκε από τους ηλικιωμένους γονείς της μετά από σαράντα χρόνια ατεκνίας!

Τόσα χρόνια κι όμως περίμεναν… η ελπίδα τους στο Θεό ήταν πολύ δυνατή και η προσευχή τους έφερε τον γλυκύτερο καρπό: την Γέννηση της μικρής Μαριάμ, της χαριτωμένης παιδούλας που έμελλε να γίνει μητέρα του Θεού!…

Οι γονείς της Μαριάμ, λοιπόν, οι ενάρετοι και ευλαβείς Ιωακείμ και Άννα , είχαν δώσει υπόσχεση στον Θεό: αν τους χαρίσει παιδάκι, εκείνοι να το αφιερώσουν στην υπηρεσία Του, στον Ναό του Σολόμωντος. Ο ναός αυτός βρισκόταν στα Ιεροσόλυμα και εκεί συγκεντρώνονταν οι Ισραηλίτες για να λατρεύσουν τον Θεό.

Το τάμα του έπρεπε  να εκπληρωθεί… Η αγάπη τους για τον Θεό στάθηκε πιο δυνατή από την λαχτάρα για τον κοριτσάκι τους και σκέπασε την λύπη του αποχωρισμού… το δώρο που ο Θεός τους χάρισε, σε Εκείνον ανήκε…

Όταν η μικρή Μαριάμ έφτασε στην ηλικία των τριών ετών, έκριναν ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να την αφιερώσουν στον Ναό του Θεού.

Την ημέρα που κίνησαν για τον Ναό, μπροστά του προπορεύονταν κοπέλες που κρατούσαν αναμμένες λαμπάδες και έψελναν ύμνους. Με τέτοια συνοδεία θα πρόσφεραν την μικρή κόρη στον Θεό… μέχρι την στιγμή αυτή είχε μεγαλώσει μέσα σε  αγιασμένο περιβάλλον, με πολλή φροντίδα και επιμέλεια για την ψυχούλα της… και τώρα, ως δώρο καθαρό και αμόλυντο, θα την απέδιδαν στο Θεό, εκπληρώνοντας το τάξιμό τους.

Στην είσοδο του Ναού την περίμεναν με δώρα οι ιερείς και ο Αρχιερεύς Ζαχαρίας. Δεκαπέντα σκαλοπάτια τους χώριζαν από την μικρή Μαριάμ. Σε κάθε σκαλοπάτι που θα ανέβαινε, θα έψαλλαν και ένα ψαλμό.

Όμως η μικρή τους χάλασε τα σχέδια! Μόλις πάτησε το πρώτο σκαλοπάτι, ανέβηκε μόνη της, χοροπηδώντας τα υπόλοιπα και βρέθηκε στην κορφή!

- Πω, πω! Θαυμαστό σημείο! Ένα μικρό κοριτσάκι να φεύγει από τους γονείς του και να τρέχει προς αγνώστους με χαρά! παρατήρησε η Μαρία.

- Ναι, Μαρία μου, συμφώνησε η γιαγιά. Είναι να θαυμάζει κανείς… Ακούστε και την θαυμαστή συνέχεια:

Ο Αρχιερέας την αγκάλισε με πολλή χαρά  και απευθύνθηκε στους γονείς της με αυτά τα λόγια:

«Ω πρόξενοι της σωτηρίας μου! Πώς να σας καλωσορίσω; Τι να πρωτοπώ για εσάς; Είστε μακάριοι που γίνατε γονείς μια τέτοιας κόρης! Είστε ευλογημένοι που προσφέρατε ένα τέτοιο δώρο στον Κύριο!

Έλα και εσύ, παιδί μου, που θα γίνεις «Υψηλοτέρα των Ουρανών. Έλα εντός του Ναού!»

Και ο Αρχιερεύς οδήγησε την Μαριάμ στον ιερότερο χώρο του Ναού, στα Άγια των Αγίων! Εκεί που έμπαινε μόνο ο Αρχιερεύς… την οδήγησε εκεί μέσα, γιατί είχε τον φωτισμό από τον Θεό και κατάλαβε ότι η μικρή αυτή κόρη θα γινόταν η Μητέρα του Θεού !

Απορεί κανείς πώς ένα τόσο μικρό κοριτσάκι, μόλις τριών χρονών, έφυγε από μόνο του από την αγκαλιά των γονιών του και βρέθηκε με χαρά σε έναν άγνωστο γι αυτό χώρο. … Αυτό το μεγαλείο  οφειλόταν στους γονείς της. Εκείνοι πάντα της έλεγαν: «Πρώτα ο Θεός, μετά εμείς. Πρώτα ο Ναός, μετά το σπίτι σου». Και έτσι συνέβη αυτό το θαυμαστό γεγονός των Εισοδίων της Θεοτόκου.

Επέστρεψαν, λοιπόν, οι γονείς στο σπίτι τους … είχαν πόνο στην καρδιά τους για τον αποχωρισμό από την κορούλα τους… όμως η αγάπη τους για τον Θεό και η χαρά της αφιερώσεως του παιδιού τους σε Εκείνον, ήταν πιο μεγάλες από την λύπη … και η καρδιά τους σκιρτούσε από μια παράξενη χαρά, λες και ένιωθαν από τώρα ότι θα γινόταν παππούδες στου Χριστού μας, του Σωτήρα του κόσμου!

- Και πού έμεινε η μικρή Μαριάμ τόσα χρόνια, γιαγιά; ρώτησε με απορία  η Δέσποινα.

- Γύρω από το Ναό υπήρχαν ξενώνες όπου φιλοξενούνταν οι προσκυνητές, οι ιερείς, οι αφιερωμένες χήρες που υπηρετούσαν στο Ναό και άλλοι. Εκεί  έμεναν και οι κοπέλες που για ορισμένο χρονικό διάστημα αφιερώνονταν στην υπηρεσία του Ναού. Μαζί με εκείνες έμεινε και η τρίχρονη Μαριάμ.

Έμεινε στο Ναό από τριών έως δεκαπέντε χρονών! Όλη την παιδική της ηλικία!

Οι κοπέλες αυτές που έμενα στο Ναό ήταν σαν μια αδελφότητα, σαν ένα γυναικείο μοναστήρι. Καταγινόνταν  στην προσευχή, στην μελέτη, και είχαν κοινή τράπεζα και διακονήματα (δηλ. εργασίες).

Παρόλο που η Μαριάμ ήταν η πιο μικρή στην ηλικία, ζούσε την πιο αυστηρή και πειθαρχημένη ζωή.

Ξυπνούσε κατά τις έξι το πρωί. Και το πρώτο που έκανε, ήταν προσευχή. Προσευχόταν ένα τρίωρο στα άγια των Αγίων. Κατόπιν (9 π.μ.-3 μ.μ.) ασχολείτο με το εργόχειρο. Οι μεγαλύτερες την μάθαιναν να ράβει, να κεντά και να υφαίνει. Έμαθε τόσο γρήγορα την τέχνη, ώστε όλα την εθαύμαζαν.

Οι ιερείς, από σεβασμό στο πρόσωπό της , της ανέθεταν να φτιάχνει ό,τι χρειαζόταν ο ναός (καλύμματα, άμφια κ.α.).

Παράλληλα ασχολείτο και με την εκμάθηση της εβραϊκής γλώσσης. Οι μεγαλύτερες την μάθαιναν να γράφει και να διαβάζει. Και εδώ η Μαρία ήταν ταχύτατη στην μάθηση.

Και πάλι, οι μεγαλύτερες της έλεγαν διηγήσεις από την Παλαιά Διαθήκη και άλλες αγιογραφικές διδασκαλίες. Όταν κάποια ημέρα άκουσε, πως θα γεννηθεί ο Χριστός εκ Παρθένου παρακάλεσε τον Θεό: «Θεέ μου! Αξίωσέ με να Τον υπηρετήσω!»

Κατά την ενάτη ώρα (3 μ.μ.) ακολουθούσε η κοινή τράπεζα. Όλες οι παρθένες (και η Μαριάμ) συνέτρωγαν. Κατόπιν πήγαιναν στα κελλιά τους για ανάπαυση.

Η Μαρία είχε ήδη γευτεί τι σημαίνει προσευχή. Έτσι, αντί να πηγαίνει στο κελλί της για ανάπαυση από την πολύωρη διακονία, πήγαινε για προσευχή στα Άγια των Αγίων.

Εδώ στα Άγια των Αγίων την επισκεπτόταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και της έφερνε τροφή.

Εδώ ο αρχιερέας Ζαχαρίας την είδε να συνομιλεί με αγγέλους του Θεού. Θα ήταν δώδεκα χρονών , όταν μια νύκτα προσευχόταν στον ιερότατο αυτό χώρο, και άστραψε ολόκληρος. Ταυτόχρονα άκουσε φωνή εξ ουρανού που έλεγε: «Τέξη τον Υιόν μου».

Ήταν το προμήνυμα του Ευαγγελισμού.

Αυτά, λοιπόν, συνέβησαν κατά τα Εισόδια της Θεοτόκου και έτσι έζησε δώδεκα χρόνια η Μαριάμ στο Ναό. Όλα αυτά τα χρόνια ετοίμαζε την ψυχή της για να δεχτεί το μήνυμα του Ευαγγελισμού και να γίνει η Μητέρα του Χριστού, κατέληξε η γιαγιά.

- Τι όμορφη ιστορία, γιαγιά! είπαν όλα τα εγγονάκια μαζί.

- Πόσα μάθαμε από την διήγησή σου… συνέχισε η Μαρία. Σε ευχαριστούμε πολύ, γιαγιά!

Εύχομαι, παιδάκια μου, εσείς που είστε μικρά ακόμα ,να διατηρήσετε την καθαρότητα της ψυχής και του σώματός σας και να έχετε ως πρότυπο την μικρή Μαριάμ ,που από τόσο μικρή ηλικία ζούσε μια ζωή δοσμένη στην αγάπη του Θεού και γι΄ αυτό αξιώθηκε να γίνει και Μητέρα Του.

 Αλεξία- momyof6 για το ιστολόγιο «Αντέχουμε…»

(για την διήγηση αυτή λήφθηκαν στοιχεία από το βιβλίο: Χαίρε Κεχαριτωμένη, του Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Μπακογιάννη, εκδόσεις Θαβώρ, σ. 29-32)

Σάββατο 11 Μαρτίου 2023

Η μπουγάδα της γειτόνισσας

Ένα νέο ζευγάρι μετακόμισε σε καινούργια γειτονιά.

Καθώς έτρωγαν πρωινό στο νέο τους σπίτι, η γυναίκα κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε τη γειτόνισσα που εκείνη την ώρα άπλωνε την μπουγάδα της.
«Α, τα ρούχα δεν είναι πολύ καθαρά, σχολίασε. Η γειτόνισσα δεν προσέχει την καθαριότητα, δεν πλένει καλά τα ρούχα. Πρέπει να χρησιμοποιεί περισσότερο σαπούνι».

Ο σύζυγος κοίταξε την μπουγάδα, αλλά δε είπε τίποτα.
Κάθε φορά που η γειτόνισσα άπλωνε την μπουγάδα, η γυναίκα έκανε τα ίδια σχόλια.

Ένα μήνα αργότερα, ένιωσε μεγάλη έκπληξη όταν είδε ότι τα ρούχα που είχε απλώσει η γειτόνισσα ήταν πιο καθαρά από τις προηγούμενες φορές, και είπε στον άντρα της:

«Για δες! Η γειτόνισσα έμαθε επιτέλους να πλένει! Αναρωτιέμαι ποιος την έμαθε».

«Ξέρεις, ξύπνησα νωρίς σήμερα το πρωί και καθάρισα τα τζάμια μας!» γύρισε και της είπε ο άντρας της.

πηγή

Τετάρτη 8 Μαρτίου 2023

Ο Καθηγητής και ο Βαρκάρης

    Κάποια μέρα, ένας από τους μεγαλύτερους πανεπιστημιακούς καθηγητές και υποψήφιος του βραβείου Νόμπελ, διάσημος σε όλο τον κόσμο, έφθασε στις όχθες μια λίμνης.
    Ζήτησε από τον βαρκάρη να του κάνει το γύρο της λίμνης για να ξεκουραστεί και να απολαύσει τη σπάνια ομορφιά της. Ο βαρκάρης ανταποκρίθηκε με πολύ προθυμία. Όταν απομακρύνθηκαν από την ακτή, ο καθηγητής άρχισε τις πειρακτικές ερωτήσεις του.
— Φίλε μου, γνωρίζεις μαθηματικά, τον ρώτησε.
— Όχι, απάντησε συνεσταλμένα ο βαρκάρης.
— Έχεις χάσει το ένα τέταρτο της ζωής σου, ήταν η απάντηση του καθηγητή.

— Μήπως ξέρεις αστρονομία; συνέχισε το πείραγμα.
— Όχι, απάντησε ο βαρκάρης.
— Έχεις χάσει τα δύο τρίτα της ζωής σου. Τότε θα γνωρίζεις φιλοσοφία.

— Όχι, απάντησε και στην τρίτη ερώτηση ο βαρκάρης.
— Κρίμα! Έχεις χάσει τα τρία τέταρτα της ζωής σου, αποφάνθηκε ο σοφός καθηγητής.

Ξαφνικά μια καλοκαιριάτικη καταιγίδα ξέσπασε. Η βάρκα, καταμεσής της λίμνης, χοροπηδούσε σαν καρυδότσουφλο.

Ο αγέρας σφύριζε δαιμονισμένα. Απεγνωσμένα προσπαθούσε ο βαρκάρης να κρατήσει τη βάρκα του. Γύρισε τότε προς τον καθηγητή και τον ρώτησε:

— Καθηγητά μου, ξέρετε να κολυμπάτε;
— Όχι, απάντησε εκείνος ξέψυχα.
— Λυπάμαι, αλλά εσείς χάσατε όλη σας τη ζωή!

Ένα δυνατό κύμα αναποδογύρισε τη βάρκα…

Μάθε να κολυμπάς…

● «Μεριμνάς και τυρβάζει περί πολλά∙ ενός δε εστί χρεία» (Λουκ.10,41)

Είναι στη φύση μου να βοηθάω

Είναι στη φύση μου να βοηθάω
Δύο μοναχοί έπλεναν τις κούπες τους στο ποτάμι, όταν είδαν έναν σκορπιό να πνίγεται.
Ο ένας μοναχός, αμέσως τον άρπαξε και προσπάθησε να τον αφήσει δίπλα στην όχθη.
Αλλά ο σκορπιός τον τσίμπησε. Καθώς συνέχισε να πλένει την κούπα του, ο σκορπιός και πάλι έπεσε στο νερό.Ο μοναχός και πάλι τον έσωσε, ενώ ο σκορπιός και πάλι τον τσίμπησε.

Ο άλλος μοναχός τον ρώτησε: «Aδελφέ μου, γιατί συνεχίζεις να τον βοηθάς, δεν ξέρεις πως είναι στην φύση του σκορπιού να τσιμπάει;»
«Είναι όμως στη δική μου φύση να βοηθάω» απάντησε ο μοναχός.
.
πηγές
agiameteora
hristospanagia

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2022

Τα φιδάκια της Παναγίας

Τα φιδάκια της Παναγίας, στο Μαρκόπουλο της Κεφαλληνιάς: ένα θαύμα που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και συγκινεί κάθε πιστή ψυχή… ένα κείμενο που έγραψα για τα παιδιά

Αυγουστιάτικο απόγευμα και η Παράκληση της Παναγίας στην εκκλησία του χωριού μόλις τελείωσε. Ο Ιωάννης, ο Πέτρος και η Μαρία ,αφού προσκύνησαν την ομορφοστολισμένη εικόνα της Κοίμησης,  παίρνουν το δρόμο για το σπίτι τους με τον παππού και τη γιαγιά τους.

- Παππού, να πάμε από το δρόμο με τα εκκλησάκια, για να ανάψουμε και τα καντηλάκια; φωνάζει χαρούμενα η Μαρία.

- Βεβαίως, αν το θέλετε να πάμε, συμφωνεί ο παππούς.

Στα παιδιά αρέσει πολύ αυτή η διαδρομή και χαίρονται πολύ να ανάβουν τα καντηλάκια στα μικρά προσκυνητάρια που συναντούν στο δρόμο.

- Μόνο να προσέχετε πολύ τα χόρτα, γιατί μπορεί να κρύβονται φίδια, τους λέει η γιαγιά καθώς άρχισαν να μαζεύουν αγριολούλουδα από την άκρη του δρόμου.

- Πω, πω, τα φοβάμαι πολύ τα φίδια!, φωνάζει τρομαγμένος ο μικρός Πέτρος.

- Ξέρετε όμως ότι υπάρχουν και κάποια φιδάκια που  δεν είναι καθόλου επικίνδυνα; Αλλά είναι λίγο μακριά, στην Κεφαλλονιά, και βγαίνουν μόνο για λίγες μέρες το Δεκαπενταύγουστο, λέει ο παππούς.

- Να μας πεις την ιστορία τους, παρακαλούν όλα μαζί, γιατί ο παππούς πάντα έχει κάποια ωραία ιστορία να τους διηγηθεί.

Ο παππούς με χαρά αρχίζει να τους διηγείται:

«Στο Ναό της κοιμήσεως της Θεοτόκου στο χωριό Μαρκόπουλο της νότιας Κεφαλλονιάς, 25 χλμ από το Αργοστόλι, συμβαίνει κάθε χρόνο, από τις 6 έως τις 15 του μήνα Αυγούστου, ένα θαυμαστό γεγονός που οι κάτοικοι έχουν συνδέσει με την εικόνα της Παναγίας.

Στην κατάφυτη πλαγιά όπου είναι κτισμένο το χωριό συνέβη πριν πολλά χρόνια το θαύμα που σχετίζεται με την εικόνα της Παναγίας. 

Φαίνεται πως ένα δέντρο που είχε τυλιχτεί στις φλόγες έκανε τους κατοίκους να πιστέψουν πως είχε ξεσπάσει πυρκαγιά στο δάσος.

Όταν όμως έφτασαν στο σημείο αντίκρισαν το θαυμαστό γεγονός. Ενώ το δέντρο είχε κατακαεί ως τη ρίζα του, πάνω του ήταν ακουμπισμένη η εικόνα της Παναγίας, που η φωτιά δεν είχε καν αγγίξει.

Οι κάτοικοι γεμάτοι συγκίνηση, αφού προσκύνησαν την εικόνα, τη μετέφεραν στην εκκλησία του χωριού, όπου και οι υπόλοιποι είχαν την ευκαιρία να την προσκυνήσουν. 

Το επόμενο πρωί όμως και ενώ οι επισκέπτες πλήθαιναν, διαπιστώθηκε ότι η εικόνα έλειπε. Τελικά, μετά την κινητοποίηση των πιστών η εικόνα βρέθηκε στην αρχική της θέση. Ήταν και πάλι τοποθετημένη στη ρίζα του καμένου δέντρου. 

Η εικόνα της Παναγίας επανήλθε στην εκκλησία, όπου και κλειδώθηκε. Το ίδιο όμως συνέβη τρις φορές ακόμη. Η εικόνα εξαφανιζόταν και βρισκόταν και πάλι στο καμένο δέντρο. Αυτό το γεγονός έκανε τους κατοίκους να πιστέψουν πως ήταν θέλημα της Παναγίας να βρίσκεται εκεί και γι’ αυτό έκτισαν εκκλησία στο σημείο και τοποθέτησαν εκεί την εικόνα Της.

Τα φιδάκια

Αργότερα στη περιοχή κτίστηκε γυναικεία Μονή, οι μοναχές της οποίας φρόντιζαν την εικόνα. Κάποια μέρα καθώς πλησίαζαν πειρατικά πλοία και οι πειρατές κατευθύνονταν προς τη Μονή προκειμένου να την λεηλατήσουν, οι μοναχές προσευχήθηκαν στην Παναγία για να προστατέψει τις ίδιες και το μοναστήρι. 

Τότε συνέβη το θαύμα. Το μοναστήρι κυκλώθηκε από φίδια που έτρεψαν τους πειρατές σε φυγή. Αυτό θεωρήθηκε σημάδι από την Παναγία. Έτσι οι μοναχές και η Μονή σώθηκαν.

Από τότε κάθε χρόνο εμφανίζονται φίδια, ακόμα και στο εσωτερικό της εκκλησίας (κρέμονται ακόμα και από τις εικόνες, τις καντήλες ή τα στασίδια), τα οποία αναχωρούν στις 15 Αυγούστου. 

Αν κάποια χρονιά δεν εμφανιστούν τα φιδάκια προμηνύεται κάτι κακό για το νησί, όπως το 1940 και το 1953, οπότε το νησί επλήγη από σεισμούς.

Κανείς από τους ειδικούς που έχουν εξετάσει τα φιδάκια δεν μπορεί να τα κατατάξει σε κάποιο από τα γνωστά είδη. Αυτά είναι γκρίζα, λεπτά και το μήκος τους δεν ξεπερνά το ένα μέτρο. Το δέρμα τους είναι βελούδινο και στο κεφάλι, όπως και την άκρη της γλώσσας τους, σχηματίζεται ένας μικρός σταυρός. 

Όπως είναι ευρύτερα γνωστό τα φιδάκια θεωρούνται θαυματουργά και ακίνδυνα, γι’ αυτό και οι πιστοί τα αγγίζουν χωρίς φόβο. Άλλωστε αποτελούν και έναν από τους κυριότερους λόγους που κάποιος επισκέπτεται το Δεκαπενταύγουστο το νησί.» 

Ακούγοντας την ιστορία με τα φιδάκια και αφού η γιαγιά άναψε τα τρία καντηλάκια στα προσκυνητάρια που βρήκαν στο δρόμο, φτάσανε ενθουσιασμένα τα παιδιά στο σπίτι.

- Θα ήθελα πολύ να πάμε στην Κεφαλλονιά, να πιάσουμε και να χαϊδέψουμε τα φιδάκια της Παναγίτσας, φωνάζει ο Πέτρος.

- Μακάρι η Παναγία να σας αξιώσει και να δείτε από κοντά το θαύμα. Πάντως, όπως ξέρετε, τα θαύματα της Παναγίας μας είναι αμέτρητα.  Και πάντα τρέχει  σαν καλή μανούλα δίπλα μας. Σαν μανούλα να την καλείτε και να της μιλάτε σε όλη σας τη ζωή, τους συμβουλεύει με αγάπη η γιαγιά.

Ελάτε τώρα να σας δείξω μερικές φωτογραφίες και να δούμε ένα βίντεο με τα φιδάκια.

Τα παιδιά παρακολουθούν με πολύ ενδιαφέρον και χαρά. Ακόμα και τα φίδια γίνονται ήμερα για χάρη της Παναγίτσας! Τι καλή Μανούλα που έχουμε!!!

 Aλεξάνδρα Χοροζίδου Τσανακτσίδου

Η ιστορία για τα παιδιά από momyof6

Κυριακή 15 Μαΐου 2022

Η Θεραπεία του Παραλύτου της Βηθεσδά

    Ο Κύριος ανέβηκε στα Ιεροσόλυμα και βρέθηκε στη δεξαμενή Βηθεσδά. Στη δεξαμενή αυτή βρίσκονταν πολλοί άρρωστοι και περίμεναν να θεραπευτούν θαυματουργικά. Από καιρό σε καιρό κατέβαινε άγγελος του Θεού και τάραζε το νερό της κολυμπήθρας. Όποιος προλάβαινε και έπεφτε πρώτος μέσα, θεραπευόταν με θαύμα από την αρρώστια του. Εκεί ήταν ξαπλωμένος και ο παράλυτος της σημερινής περικοπής. 
Δεν είχε άνθρωπο να τον βοηθήσει να πέσει μέσα στο νερό, όταν ο άγγελος τάρασσε το νερό, για να θεραπευτεί. Γι' αυτό και ήταν εκεί ξαπλωμένος τριάντα οχτώ χρόνια. Αυτή η εικόνα μας φανερώνει πως πολλές φορές λείπει η αγάπη από κοντά μας. Η αγάπη όμως, κάνει αληθινούς ανθρώπους, γιατί μας βοηθάει να βρισκόμαστε κοντά στο Θεό και να γινόμαστε πραγματικά παιδιά του.

    Η θαυματουργική επέμβαση του Κυρίου είναι καταπληκτική. Έδωσε στον παράλυτο την εντολή: «Στάσου στα πόδια σου, σήκωσε το κρεβάτι σου στον ώμο και πήγαινε». Ο παράλυτος έγινε αμέσως καλά, γιατί η θεϊκή δύναμη του Χριστού τον είχε θεραπεύσει. Όλος ο κόσμος δοκίμασε μεγάλη χαρά, εκτός από τους Φαρισαίους, που θύμωσαν πολύ και πήραν την απόφαση να βρουν την ευκαιρία για να σκοτώσουν τον Ιησού.

    Μετά το θαύμα ο Κύριος συνάντησε και πάλι το θεραπευμένο παραλυτικό. Του φανέρωσε μια μεγάλη αλήθεια: «Κοίταξε, του λέγει, έγινες καλά. Να μην αμαρτάνεις πια, για να μη σου συμβεί τίποτα χειρότερο». Ο Κύριος υπογραμμίζει σ' όλους μας ότι ο παράλυτος ήταν άρρωστος από τις αμαρτίες του. Η αμαρτία είναι μεγάλη αρρώστια της ψυχής και έχει κακά αποτελέσματα και στο σώμα του ανθρώπου. 
Υπάρχουν όμως και αρρώστιες, που μας έρχονται χωρίς να τις περιμένουμε. Πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε με υπομονή και να έχουμε πάντα την ελπίδα μας στο Θεό. 
Στην αρρώστια μας θα φωνάξουμε βέβαια το γιατρό, αλλά πριν απ' όλα θα κάνουμε την προσευχή μας με αγάπη και εμπιστοσύνη στο Θεό. Ύστερα η ελπίδα μας θα βρίσκεται στο Χριστό. Ο θεραπευμένος παραλυτικός, θα είναι το υπόδειγμα μας. Τριάντα οχτώ χρόνια δεν έχασε ούτε στιγμή την ελπίδα του. Όλο και περίμενε να έλθει η καλή ώρα της θεραπείας του.

    Μακάρι και εμείς να εμπιστευόμαστε από την παιδική μας ηλικία ολόκληρη τη ζωή μας στον Ιησού Χριστό. Δηλαδή να εφαρμόζουμε εκείνο που υποσχόμαστε στη θεία Λειτουργία: «Και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα» (= να παραδώσουμε). Θα έχουμε τη βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι μαζί μας. Μας προστατεύει από κάθε κακό και μας δυναμώνει να ξεπερνάμε κάθε δοκιμασία και δυσκολία στη ζωή μας (θλίψη, αρρώστια, κ.ά.).

Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, Υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν»

— Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά. Ἑορτάζουμε καί πάλι τά Χριστούγγενα, τήν «Ἑορτήν τῶν Ἑορτῶν», κατά τήν ρήση τοῦ Ἁγίου Πατρός Ἰωάννου ...