Ένα ζεστό καρβέλι ψωμί

Σε ένα από τα µεγάλα µοναστήρια στη Θηβαΐδα της Αιγύπτου έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του, πριν φύγει για την έρηµο, ο άγιος Ονούφριος.
Νεογέννητο µωρό ήταν, όταν τον έφερε και τον άφησε στο µοναστήρι ο πατέρας του, ο βασιλιάς της Περσίας, έπειτα από θεϊκή αποκάλυψη.
Μέχρι ο µικρός Ονούφριος να γίνει τριών χρονών ερχότανε στο µοναστήρι κάθε µέρα µιαν ελαφίνα και τον θήλαζε. Ζούσε σαν µοναχός κι εκείνος ανάµεσα στους µοναχούς, ακολουθώντας τις νηστείες και µετέχοντας στη λειτουργική ζωή µε προθυµία. Μέσα από τα παιδικά του µάτια τα έβλεπε όλα ετούτα σαν να ήταν ένα ατέλειωτο παιχνίδι. Οι πατέρες του µοναστηριού τον αγαπούσαν πολύ και ο ηγούµενος είχε δώσει εντολή στον τραπεζάρη να του δίνει φαγητό, όποτε ο µικρός Ονούφριος του ζητούσε, γνωρίζοντας τις ιδιαίτερες ανάγκες που έχει ένα παιδί όταν βρίσκεται στην ανάπτυξη. Έχοντας ετούτο το προνόµιο ο µικρός Ονούφριος πήγαινε µε θάρρος και ζητούσε από τον τραπεζάρη, τον πατέρα Ευλόγιο, φαγητό. Κι έπαιρνε άλλες φορές φρούτα, άλλοτε ελιές, συχνά ψωµί και πότε-πότε µέλι, που του άρεσε ιδιαίτερα.
Κάποια στιγµή όµως ετούτη η επίσκεψη στην κουζίνα άρχισε να γίνεται όλο και πιο συχνή, πράγµα που έκανε εντύπωση στον τραπεζάρη.
– Κάποιο ζώο θα ταΐζει ο Ονούφριος, σκέφτηκε κι αποφάσισε να τον πάρει στο κατόπι να δει τι κάνει το ψωµί που παίρνει.

Έτσι λοιπόν µια µέρα, όταν ο µικρός Ονούφριος βγήκε από την κουζίνα κρατώντας το ψωµί του, ο πατήρ Ευλόγιος τον ακολούθησε. Με έκπληξη τότε τον είδε να µπαίνει µέσα στον ναό και να κλείνει πίσω του την πόρτα. Αθόρυβα και γρήγορα ο καλόγερος σκαρφάλωσε πάνω σ’ ένα τοιχάκι και από το πλαϊνό παράθυρο κοίταξε µέσα στην εκκλησιά. Βλέπει τότε τον Ονούφριο να πλησιάζει στο τέµπλο, να στέκεται µπρος στην εικόνα της Παναγιάς της Βρεφοκρατούσας και, απλώνοντας ανοιχτά την παλάµη του µε το ψωµί, να λέει στον µικρό Χριστό:
– Σου έφερα και σήμερα ψωμάκι, μιας και δεν σου δίνει κανείς να φας.
Τότε ο µικρός Χριστός άπλωσε το χεράκι Του, πήρε την φέτα του ψωµιού και, όπως το µάζεψε ξανά, εκείνη εξαφανίστηκε µέσα στην εικόνα.
Όταν τα είδε αυτά ο πατήρ Ευλόγιος σάστισε. Σαν τρελός πήγε τρέχοντας στον ηγούµενο και του τα διηγήθηκε όλα µε κάθε λεπτοµέρεια.
– Άκουσε καλά τι θα κάνεις, του είπε χαµογελώντας ο ηγούµενος. Δεν θα του ξαναδώσεις ψωµί. Κι αν εκείνος σε παρακαλέσει, τότε να του πεις να πάει να ζητήσει ψωµί από Εκείνον, που τόσο καιρό τώρα τάιζε.
Την άλλη µέρα, όταν στάθηκε ο Ονούφριος µπρος στον τραπεζάρη για να του ζητήσει λίγο ψωµί, η απάντηση τον έκαµε να σκύψει λυπηµένος το κεφάλι του.
– Δεν σου δίνω, του είπε ο πατήρ Ευλόγιος. Αν θες ψωµί να πας να ζητήσεις από Εκείνον, που τόσο καιρό τώρα τάιζες.
Πέρασαν έτσι δυο-τρεις µέρες κι αφού ο Ονούφριος είδε πως δεν του έδιναν πια ψωµί, πήγε στην εκκλησιά και στάθηκε λυπηµένος µπρος στην εικόνα της Παναγιάς. Με θλίψη τότε λέει στον µικρό Χριστό που κρατούσε στην αγκαλιά της.
– Μέρες τώρα πάω να γυρέψω ψωµί στον τραπεζάρη κι εκείνος δε µου δίνει. Μου λέει µάλιστα να πάω να ζητήσω ψωµί από Εκείνον, που τόσον καιρό τώρα τάιζα. Γι’ αυτό κι εγώ ήλθα…
Σαν τέλειωσε το παράπονό του, βλέπει τον µικρό Χριστό ν’ απλώνει το χεράκι Του και να του δίνει ένα µεγάλο και ζεστό καρβέλι ψωµί. Το χεράκι του Χριστού βγήκε από την εικόνα κι απόθεσε το ψωµί στα χέρια του παιδιού.
Ο πατήρ Ευλόγιος, ο τραπεζάρης, που κατά την εντολή του γέροντα παρακολουθούσε κατά πόδας τον µικρό Ονούφριο και είχε γίνει η σκιά του, είδε τα όσα έγιναν σκαρφαλωµένος πάνω στο πλαϊνό παράθυρο της εκκλησιάς και λίγο έλειψε να πέσει λιπόθυµος καταγής.

Ο Ονούφριος πήρε το ψωµί γεµάτος χαρά στην αγκαλιά του. Το καρβέλι ήταν πολύ µεγάλο και µε δυσκολία το σήκωνε. Μοσχοµύριζε µάλιστα τόσο ωραία, που η µυρωδιά του σκορπίστηκε σε όλο το µοναστήρι κι έκαµε τους πατέρες να βγουν από τα κελιά τους και να αναζητήσουν από πού έρχεται αυτή η ωραία µυρωδιά του φρεσκοψηµένου ψωµιού. Με έκπληξη είδανε τότε τον Ονούφριο να βγαίνει από την εκκλησία κρατώντας το μεγάλο καρβέλι, προσπαθώντας να ισορροπήσει το βάρος πάνω στα µικρά του χέρια. Αµέσως δυο µοναχοί έτρεξαν και τον βοήθησαν να το φέρει στην τράπεζα.
Για µέρες πολλές ολόκληρη η αδελφότητα έτρωγε και χόρταινε απ’ το ευλογηµένο εκείνο ψωµί. Για τον µικρό Ονούφριο ήτανε σίγουρα µια πρόγευση του άρτου, που ο Χριστός θα τον έτρεφε στην έρηµο, όταν σαν ερηµίτης θα ζούσε εκεί για εξήντα ολόκληρα χρόνια.

Άννα Ιακώβου
Εικόνες: Αγγελική Δελεχά


Η ιστορία περιέχεται στο βιβλίο της Άννας Ιακώβου, “Όταν γελάει ο Ουρανός“, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άθως Παιδικά

Συ που κόσμους κυβερνάς...

Συ που κόσμους κυβερνάς,
και ζωή παντού σκορπάς,
άκου τούτη τη στιγμή,
των παιδιών σου τη φωνή.

Φώτιζε μας την ψυχή,
στο καλό, την αρετή.
Δίνε μας από ψηλά,
Θάρρος, δύναμη, χαρά.

Για να ζούμε εδώ στη γη,
με γαλήνη, με τιμή
Και να υμνούμ' αιώνια Σε,
Πάνσοφε, Δημιουργέ!

οι στίχοι από ymnoi asmata

Η Κυριακή της Πεντηκοστής… για παιδιά, γονείς και δασκάλους

Πέρασαν δέκα ημέρες από την Ανάληψη του Χριστού, συνολικά δηλαδή πενήντα ημέρες από την Ανάσταση.

Πάλι όλοι οι μαθητές ήταν μαζεμένοι στο υπερώο.

Τα Ιεροσόλυμα ήταν γεμάτα κόσμο, όχι μόνο Εβραίους, αλλά και Πάρθους και Ελαμίτες και Μήδους και Πόντιους και Καππαδόκες και Ρωμαίους, Φρύγες, Κρήτες και Αιγύπτιους.
Ξαφνικά ακούστηκε μια πολύ δυνατή βοή, σαν να φυσούσε ένας πολύ ισχυρός άνεμος. Αυτή η βοή κατευθύνθηκε και γέμισε το υπερώο. Κι οι δώδεκα μαθητές είδαν με τα μάτια τους φλόγες, πύρινες γλώσσες, που διαμοιράστηκαν και κάθισαν πάνω στα κεφάλια τους.
Από εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκαν ότι πλημμύρισε η ύπαρξή τους από θεϊκή δύναμη, από το Άγιο Πνεύμα, κι άρχισαν να μιλούν με ευκολία ξένες γλώσσες. Τους φώτιζε το Πνεύμα το Άγιο κι έλεγαν λόγια ουράνια και θεϊκά. Το μαζεμένο πλήθος ακολούθησε τη βοή και μαζεύτηκε έξω από το υπερώο. Και βγήκαν οι μαθητές και μιλούσαν σ’ όλους αυτούς τους ξένους κι άκουγε ο καθένας τα θεόπνευστα λόγια στη γλώσσα του. Κι όλοι απορούσαν πώς αυτοί οι αγράμματοι Γαλιλαίοι μιλούσαν στις διάφορες γλώσσες. Και μερικοί τους περιγελούσαν κι έλεγαν ότι ήταν μεθυσμένοι.

Τότε στάθηκε ο Πέτρος μαζί με τους άλλους ένδεκα αποστόλους σε ψηλό μέρος, ώστε να ακούγεται καλά,  κι άρχισε με θάρρος να μιλά στους συγκεντρωμένους. Τους κάλεσε να ακούσουν προσεχτικά τα λόγια του. Πρώτα τους βεβαίωσε πως δεν ήταν μεθυσμένοι – πώς θα μπορούσε να είναι μεθυσμένοι αφού ακόμη ήταν πρωινή ώρα;  Κι ύστερα άρχισε να τους εξηγεί τις προφητείες που δικαιώθηκαν στο πρόσωπο του Χριστού, του Μεσσία, που όλος ο κόσμος περίμενε. Τους μίλησε με απόλυτη βεβαιότητα για την Ανάσταση του Κυρίου και τους κάλεσε να μετανοήσουν και να βαπτιστούν. Όσοι τον άκουγαν συναρπάστηκαν από το κήρυγμά του, δέχτηκαν τα λόγια του και ζήτησαν να βαπτισθούν. Τρεις χιλιάδες άνθρωποι πίστεψαν εκείνη την ημέρα στο Χριστό ακούγοντας το φωτισμένο κήρυγμα του Αποστόλου Πέτρου.

Αυτή η ημέρα της Πεντηκοστής είναι η ημέρα που γεννήθηκε η Εκκλησία του Χριστού μας.

Μετά την Κυριακή της Πεντηκοστής, ακολουθεί η Δευτέρα που είναι αφιερωμένη στο τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το Άγιο Πνεύμα.

Όλη την εβδομάδα που ακολουθεί,  οι πιστοί μπορούν να τρώνε κάθε τροφή, όπως ακριβώς και τη Διακαινήσιμη Εβδομάδα, που ακολουθεί το Πάσχα.

pemptousia

Η εικόνα της Πεντηκοστής είναι κόκκινη και χρυσή για να μας δείξει πόσο σημαντική είναι αυτή η ημέρα. Στην κορυφή υπάρχει ένα ημικύκλιο με ακτίνες που μοιάζουν με φλόγες που κατεβαίνουν στους Απόστολους που προσεύχονται, για να μας δείξει ότι το Άγιο Πνεύμα έρχεται σε αυτούς. Βλέπουμε τους Απόστολους να κρατούν ειλητάρια. Στο κέντρο βρίσκεται η προσωποποίηση του Κόσμου που βγαίνει από το σκοτάδι στο φως με τη βοήθεια των Ευαγγελίων που κρατάει μέσα σε ένα ύφασμα. Όλοι αισθανόμαστε το Φως του Θεού στις καρδιές μας.

Η Πεντηκοστή (για γονείς και δασκάλους)
(για να κατανοήσουν τα παιδιά τη σπουδαιότητα της  Πεντηκοστής για την Ορθόδοξη Εκκλησία)

Η Πεντηκοστή είναι μία σημαντική γιορτή για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι ημέρες του έτους είναι αριθμημένες να αρχίζουν την Πεντηκοστή και τελειώνουν όταν αρχίζουμε να προετοιμαζόμαστε για την επόμενη Μεγάλη Σαρακοστή. Η Πεντηκοστή εορτάζεται την Κυριακή, 50 ημέρες μετά το Πάσχα. Αντιπροσωπεύει τα τελευταία βήματα της αποστολής του Ιησού ανάμεσά μας. . Αυτή την ημέρα οι Απόστολοι ανέλαβαν την ειδική τους  αποστολή μέσω της δύναμης του Αγίου Πνεύματος που εμφανίστηκε με τη μορφή πύρινων γλωσσών.

Ο ερχομός του Αγίου Πνεύματος (από το κείμενο της ευαγγελικής περικοπής)
Καὶ ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. Καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι
γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντεςΠνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς
ἀποφθέγγεσθαι…. Πέτρος δὲ ἔφη πρὸς αὐτούς· μετανοήσατε, καὶ βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καὶ λήψεσθε τὴν δωρεὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. ὑμῖν γάρ ἐστιν ἡ ἐπαγγελία καὶ τοῖς τέκνοις ὑμῶν καὶ πᾶσι τοῖς εἰς μακράν, ὅσους ἂν προσκαλέσηται Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν…ὁ δὲ Κύριος προσετίθει τοὺς σῳζομένους καθ᾿ ἡμέραν τῇ ἐκκλησίᾳ. Πράξεις 2:1-47

Τα σημαντικότερα σημεία

1. Οι Απόστολοι προσεύχονταν μαζί πενήντα ημέρες μετά το Πάσχα, όταν το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε σε αυτούς με τη μορφή φλόγας. Άρχισαν να μιλούν σε γλώσσες που δεν γνώριζαν ποτέ πριν. Τώρα θα μπορούσαν να διδάξουν το μήνυμα της αγάπης του Θεού σε όλα τα έθνη.
2. Αυτή ήταν η μέρα που οι Απόστολοι άρχισαν να βαφτίζουν τους ανθρώπους στο όνομα της Αγίας Τριάδας. Πάνω από 3000 άτομα βαπτίσθηκαν την Πεντηκοστή. Σκεπτόμαστε το δικό μας Άγιο Βάπτισμα και το Άγιο Χρίσμα όταν ο ιερέας λέει: “Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου”.
3. Την εβδομάδα μετά από την Πεντηκοστή δεν νηστεύουμε την Τετάρτη και την Παρασκευή, ωστόσο αυτή είναι η πρώτη φορά από το Πάσχα που γονατίζουμε στην εκκλησία. Σταματάμε να ψάλουμε Πασχαλινούς ύμνους και αρχίζουμε να ψέλνουμε τον ύμνο “Είδομεν το φως το αληθινό “, επειδή το φως του Αγίου Πνεύματος είναι τώρα μέσα σε όλους μας.

orthodoxabc

********************************************

Είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον, εύρομεν πίστιν αληθή, αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες· Αύτη γαρ ημάς έσωσε. (από τη  Θεία Λειτουργία)

Μια ζωγραφιά για να χρωματίσουν τα παιδιά.(για να τη εκτυπώσετε, κάνετε αποθήκευση εικόνας ως, την επιλέγετε από το φάκελο και στη συνέχεια εκτύπωση)

antexoume

Η ζωή και το έργο του Ιησού μέσα από τα μάτια κάποιων παιδιών που θα μπορούσαν να ζουν την εποχή που ο Ιησούς βρισκόταν στη γη ως Άνθρωπος.

Η ταινία που επιμελείται η Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος παρουσιάζει με γλαφυρό τρόπο την ζωή και το έργο του Ιησού σύμφωνα με την περιγραφή του κατά Λουκά Ευαγγελίου, μέσα από τα μάτια κάποιων παιδιών που θα μπορούσαν να ζουν την εποχή που ο Ιησούς βρισκόταν στη γη ως Άνθρωπος.

Κυριακή του Τυφλού - Αφήγηση για παιδιά

(το κείμενο του Ευαγγελίου μεταφρασμένο για παιδιά και ζωγραφιές για να χρωματίσουν)

Ένα Σάββατο, ενώ έμπαινε στην πόλη ο Ιησούς με τους μαθητές του, συνάντησαν έναν άνθρωπο, που είχε γεννηθεί τυφλός και περνούσε τον χρόνο του ζητιανεύοντας. Ο Κύριος, βλέποντάς τον, και μετά που μία μικρή συζήτηση που είχε με τους μαθητές του, έφτυσε στο έδαφος και με το υγρό χώμα έφτιαξε λάσπη. Πήρε τη λάσπη στα χέρια του και μ΄ αυτήν άλειψε τα βλέφαρα του τυφλού. Έπειτα ο Κύριος τον έστειλε να ξεπλύνει τη λάσπη στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Πράγματι, χωρίς να διστάσει καθόλου, ο τυφλός υπάκουσε σ΄ αυτήν την εντολή και μόλις ξεπλύθηκε και καθάρισε τη λάσπη από τα βλέφαρά του και μπόρεσε και τα άνοιξε, διαπίστωσε ότι έβλεπε το φως και ό,τι τον περιέβαλε, για πρώτη φορά στη ζωή του. Καταλαβαίνετε τον ενθουσιασμό του. Οι γείτονες που τον έβλεπαν να έχει βρει το φως του, απορούσαν και θαύμαζαν συγχρόνως. Κάποιοι αναρωτιούνταν αν ήταν πραγματικά ο ίδιος, που πριν από λίγη ώρα δεν έβλεπε τίποτε. Δυσκολεύονταν να το πιστέψουν και τον ρωτούσαν συνέχεια κι αυτός τους διηγούνταν ξανά και ξανά τι είχε συμβεί και με ποιον τρόπο θεραπεύτηκε.
Τότε τον πήγαν και στους Φαρισαίους, οι οποίοι διαπίστωσαν από τα λόγια του πρώην τυφλού ότι αυτός που τον είχε κάνει καλά ήταν ο Ιησούς. Άρχισε να υπάρχει διχογνωμία μεταξύ τους: ο Ιησούς ήταν αμαρτωλός επειδή δεν τηρούσε την αργία του Σαββάτου και θεράπευε εκείνη την ημέρα ή ήταν απεσταλμένος από τον Θεό, αφού μπορούσε να κάνει θαύματα;  Ρώτησαν και τη γνώμη του πρώην τυφλού. Αυτός, δείχνοντας την πίστη του και την ευγνωμοσύνη του, δήλωσε στους Φαρισαίους ότι θεωρεί προφήτη αυτόν που τον θεράπευσε.
Οι Φαρισαίοι, μη πιστεύοντας στο θαύμα, φώναξαν τους γονείς του πρώην τυφλού, για να βεβαιωθούν ότι πράγματι γεννήθηκε χωρίς να βλέπει. Ήρθαν οι άνθρωποι αυτοί φοβισμένοι και βεβαίωσαν ότι πράγματι, ο γιος τους ήταν τυφλός μόλις την προηγούμενη μέρα. Ωστόσο, ο γιος τους ήταν πια ενήλικος και μπορούσε να δώσει μόνος του την απάντηση που ζητούσαν.  Έτσι οι Φαρισαίοι ξαναφώναξαν τον άνθρωπο και άρχισαν να τον πιέζουν. Του έλεγαν να ομολογήσει ότι δεν είναι δυνατόν να τον θεραπεύσει ένας άνθρωπος αμαρτωλός, που δεν τηρούσε την αργία του Σαββάτου.
Αλλά ο πρώην τυφλός με τη λογική του απάντηση τους αποστόμωσε: Ξέρουμε ότι ο Θεός δεν εισακούει τους αμαρτωλούς, αλλά εκείνους που Τον σέβονται και κάνουν το θέλημά του. Από τότε που δημιουργήθηκε ο κόσμος, δεν ακούστηκε να έχει ανοίξει κανείς τα μάτια κάποιου που γεννήθηκε τυφλός. Δε θα μπορούσε να κάνει τίποτε τέτοιο, αν αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν από τον Θεό. Οι Φαρισαίοι, ακούγοντας αυτά, τον έβγαλαν έξω.
Ο Ιησούς τα έμαθε όλα αυτά και όταν βρήκε μπροστά του πάλι τον πρώην τυφλό τον ρώτησε: Εσύ πιστεύεις στον Υιό του Θεού;  Και αφού έγινε η αναγνώριση του Κυρίου από τον πρώην τυφλό, αυτός έπεσε και Τον προσκύνησε λέγοντας: Πιστεύω, Κύριε!

(η μετάφραση βασίστηκε στο αντίστοιχο άρθρο από το: pemptousia.gr )

Κυριακή του Τυφλού. Ευαγγελική περικοπή – Κατά Ιωάννην. Κεφ. θ΄1-38

Ζωγραφιές: επιλέξτε αυτή που θέλετε, κάνετε  ‘αποθήκευση εικόνας ως…’ και στη συνέχεια εκτυπώνετε.

antexoume